Gastexpert: De Asscher-escape, iets met een wassen neus en de WWZ…

De wet zou voor zich gaan spreken. Immers, alle ontslaggronden staan hierin genoemd en ontbindingen zouden door kantonrechters niet meer uitgesproken worden als niet één van deze wettelijke ontslaggronden zich geheel voordeed. Ook mochten verschillende ontslaggronden niet bij elkaar opgeteld worden om alsnog te voldoen aan de wet én de rechter mocht een onvoldoende aangevoerde ontslaggrond niet repareren met een hogere ontslagvergoeding. Althans dat was het idee…

Minister Asscher introduceerde vervolgens namelijk de Asscher-escape. Een ieniemienie uitzondering op het verder oh zo strikte ontslagstelsel. Minister Asscher liet namelijk weten dat in bepaalde gevallen de arbeidsovereenkomst toch ontbonden kon worden als een werkgever niet beschikte over een volledige ontslaggrond en hierdoor een verstoorde arbeidsverhouding zou zijn ontstaan. Juist ja, lees je ook een tegenstrijdigheid? Daar hoeft men geen arbeidsrechtjurist voor te zijn…

Stel, een werknemer wenst niet in te stemmen met een loonsverlaging. En stel er ontstaat vervolgens een discussie tussen de werkgever en de werknemer over het functioneren van desbetreffende werknemer en de werkgever besluit de werknemer niet in de gelegenheid te stellen zijn functioneren te verbeteren, maar de rechter te verzoeken de arbeidsovereenkomst te ontbinden op grond van disfunctioneren. Zou je dan verwachten dat de rechter deze arbeidsovereenkomst ontbindt? Nee? Want dat zou in strijd zijn met ongeveer alles waar de WWZ voor staat. Nou minister Asscher heeft hiervoor dus de oplossing gevonden, de Asscher-escape.

De hierboven beschreven casus was weliswaar een voorbeeld, maar ook een waargebeurde casus. De rechter heeft de arbeidsovereenkomst namelijk wel ontbonden, er was immers sprake van een ernstig verstoorde arbeidsverhouding doordat de werkgever eerst ten onrechte een beroep had gedaan op een andere ontslaggrond, namelijk die van disfunctioneren. Omdat deze ernstige verstoring van de arbeidsverhouding de werkgever verweten kon worden ontving de werknemer naast de transitievergoeding ook een billijke vergoeding.

Wellicht goed de tweede alinea van mijn artikel nogmaals te lezen… Snap je het nog?

Dat minister Asscher zeer oplossingsgericht is blijkt ook uit de door hem zelf aangedragen oplossing van de eveneens door hem zelf geïntroduceerde aanzegverplichting.

Sinds 1 januari 2015 is een werkgever namelijk verplicht een werknemer die een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd (voor de duur van zes maanden of langer) heeft minimaal één maand voor het einde van die arbeidsovereenkomst schriftelijk te laten weten of deze verlengd gaat worden en zo ja onder welke voorwaarden. Voldoet men niet aan deze aanzegverplichting, dan dient de werkgever een aanzegvergoeding te betalen.

Het idee hierachter is dat een werknemer tijdig weet of zijn arbeidsovereenkomst verlengd wordt en zo ja, onder welke voorwaarden. Zo heeft deze werknemer de tijd (nou ja, één maand) om zich te oriënteren op de arbeidsmarkt en te gaan solliciteren.   

Maar minister Asscher kon zich ook wel voorstellen dat werkgevers wellicht zouden vergeten tijdig aan te zeggen, want ja werkgevers zijn best druk en dan schiet dit er wel eens bij in. En om nou te voorkomen dat ze deze aanzegvergoeding dan moeten betalen is het ook toegestaan een aanzegbepaling (dus de feitelijke schriftelijke aanzegging) reeds op voorhand in de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd op te nemen. Want ja voorkomen is beter dan genezen, toch?

De WWZ; eenvoudiger, sneller en eerlijker kon minister Asscher het niet maken…