Kill your darlings: ‘We hebben de eindstreep niet gehaald’

'In oktober 2010 begonnen wij met circa driehonderd vierkante meter winkeloppervlak een franchiseonderneming voor huishoudelijke artikelen in Grubbenvorst. Met een investering van 80.000 euro eigen geld, een kleine ondernemerssubsidie en een lening van 35.000 euro van de bank voor de verbouwing, begonnen we vol goede moed aan de onderneming. De zaken liepen goed en mensen kwamen graag bij ons. Begin 2011 zou de bouw van een grote nieuwe supermarkt van start gaan, waardoor het winkelgebied meer allure en bezoekers zou krijgen. Door bezwaren van omwonenden werd de bouw echter met anderhalf jaar vertraagd. Omdat het centrum in 2013 ook nog eens een compleet nieuwe infrastructuur kreeg, belandden we in een fl inke bouwput en was de bereikbaarheid nul komma nul.'

HALVE OMZET

'Voordat de bouw van start ging, bedachten we dat de omzet in 2013 wellicht tegen zou vallen. De nieuwe supermarkt was er nog steeds niet en met een bouwput voor de deur zou het ook even lastig worden. Omdat we een hoge huur hadden, stonden we uit voorzorg honderd vierkante meter af. Bovendien kregen we de kans om uit de franchise-onderneming te stappen, dat scheelde ons weer 10.000 euro per jaar. Op die manier probeerden we ons voor te bereiden op wat ging komen, maar dat de bouw zo lang zou duren en zoveel inkomstenderving zou betekenen, hadden we nooit gedacht. Uiteindelijk was de omzet in 2013 meer dan de helft lager dan in 2012. We moesten 220.000 euro draaien in een jaar om rond te komen, in 2013 was dat nog niet eens een ton. Als we hadden gekund, waren we gestopt. Maar dat kon niet, want we zaten vast aan een huurcontract met een looptijd van vijf jaar. Daar kom je niet onderuit zonder failliet te gaan. Het gevolg was dat we onze eigen salarissen niet meer konden betalen, waardoor we thuis ook niets meer betaald kregen. Daarna kwamen de leveranciers en de huurbaas van wie de rekeningen onbetaald bleven. We hebben toen gewacht tot de nieuwe supermarkt in 2014 eindelijk kwam, die zou het tij misschien kunnen keren. De klanten deden toen al zo lang elders boodschappen, dat het lang niet zo makkelijk bleek om hen weer terug te krijgen naar dit centrum. We waren op het punt gekomen dat het slechts een kwestie was van wachten tot ze een sticker op je deur komen plakken of zelf faillissement aanvragen. Dan kun je beter voor de laatste optie kiezen.'

WANNEER STOP JE?

'Het beste moment om te stoppen is als je je prognoses niet meer haalt en je omzet structureel blijft dalen. Dan moet je niet langer dan een half jaar doorgaan en de knoop doorhakken om te stoppen. Stoppen is ook ondernemen, je moet op tijd aan de bel trekken. Natuurlijk hebben we eerst alles geprobeerd om het niet zover te laten komen. We hebben met de gemeente gesproken, met de klankbordgroep voor ondernemers, noem maar op. We zijn zelfs nog op zondagen, avonden en tussen de middag open gegaan om meer omzet te genereren, maar het was niet meer te redden. Waren we doorgegaan, dan hadden we nu met nog meer schulden gezeten en waren we op een gegeven moment vanzelf failliet verklaard. Het enige wat we nog konden doen, was ergens geld vandaan halen om in de zaak te steken, maar ook dat had tot niets geleid. Daar red je het misschien een jaar mee, maar uiteindelijk loop je te ver achter om de schulden nog in te halen.'

WAT OVERBLIJFT

'De definitieve sluiting was op 3 september 2014. Omdat we onszelf bij de rechtbank hebben aangegeven, stond er al direct een curator op de stoep. Onze sleutels hoefde hij niet, zolang we geen gekke dingen zouden doen, mochten we netjes afspraken met onze leveranciers afhandelen. Op die manier kregen we de kans om veel spullen terug te sturen, waardoor de schulden een beetje minder zijn nu. Omdat we een VOF hadden, zijn we privé-aansprakelijk en maakt elke euro uit. Het is dus niet alleen onze eigen 80.000 euro waar we niets meer van terugzien, we draaien ook op voor alle schulden die via de schuldsanering worden afgehandeld. Wat de bank van ons vraagt, is nog niet bekend. We verwachten dat de schuld daar gewoon wordt meegenomen in de schuldsanering, maar sommige banken zijn wat coulanter. Het enige wat we hopen is dat we in ons huis mogen blijven wonen, dat zouden we heel graag willen.'

BIJBAANTJE

'Straks is de officiële opening van het nieuwe winkelcentrum. Het is nu hartstikke vol en levendig en iedereen vindt het verschrikkelijk dat we er niet meer zijn. Andere ondernemers zijn pas een tijd na ons gekomen en hoefden het nog geen jaar vol te houden in de bouwput. Die hebben het gered. Wij hebben het vanaf het begin meegemaakt en de eindstreep niet gehaald. Gelukkig hebben wij wel onze voorzorgsmaatregelen genomen toen we de omzet zagen dalen. Wij werkten op basis van 1,5 fte. We hadden daardoor beiden tijd om drie ochtenden per week een bijbaantje te hebben. Natuurlijk gaat alles wat wij meer verdienen direct naar onze schuldeisers, maar het is wel een fijn gevoel om werk te hebben.'